Κλεονίκη Αλεξοπούλου
Κατά τις 9 το βράδυ πήγαμε μια συνηθισμένη βόλτα στην πλατεία Αγ Γεωργίου, όπου ήταν μαζεμένος αρκετός κόσμος. Εικοσιπεντάχρονα παιδιά τα περισσότερα, σε χαλαρό κλίμα. Οι υπόλοιποι κάτοικοι και μαγαζάτορες δεν έδειχναν να ενοχλούνται.
Κατά τις δέκα-έντεκα το βράδυ πραγματοποιήθηκε μια σχετικά μεγάλη πορεία, φεμινιστική-queer αντίφα, που ξεκίνησε από την πλατεία (και για την οποία δεν γνωρίζαμε από πριν, αυθόρμητα ακολουθήσαμε). Περάσαμε από διάφορους κεντρικούς δρόμους και στενά, φτάσαμε μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και γυρίσαμε πάλι από Αχαρνών και 3η Σεπτεμβρίου.
Οι γυναίκες στα παράθυρα συνήθως μας χαμογελούσαν. Άλλοι γείτονες εξοικειωμένοι και άλλοι όχι. Δυο μεγάλοι άνθρωποι με ρώτησαν τι είναι όλο αυτό, προσπάθησα να εξηγησω, ο ένας με ευχαριστησε ο άλλος δεν ενθουσιάστηκε. Λογικό, απ’ όλα έχει ο μπαξές της κοινωνίας. Οι μετανάστες συνήθως φιλικοί, τα παιδιά χαρούμενα (φαντάζομαι για το γενικό τζέρτζελο), κάποιοι θέλανε να βιντεοσκοπήσουν την πορεία αλλά τους ζητήθηκε να μην. Στη Δροσοπούλου ένας κάτοικος, μάλλον δυσαρεστημενος, πέταξε νερά από το μπαλκόνι. Οι μπλε αστυνομικοί γενικά κράτησαν μια νορμάλ στάση, ανοίγοντας δρόμο για να περάσει η πορεία και φροντίζοντας την κυκλοφορία. Γύρω στις έντεκα, η πορεία ολοκληρώθηκε στην Φωκίωνος χωρίς προβληματα.
Τα προβλήματα και η καταστολή απ’ ό,τι φαίνεται ξεκίνησαν μετά τα μεσάνυχτα, για όσους/ες επέστρεψαν στην πλατεία Αγ. Γεωργίου και για άλλους/ες που δεν είχαν σχέση με την πορεία και απλώς βγήκαν έξω πιο αργά. Φίλοι βγάζανε σκύλους βόλτα, πίνανε καμιά μπύρα, τίποτα το ασυνήθιστο.
Μετά ακολουθούν οι μαρτυρίες που έχετε ακούσει, ότι κλείσανε τα φωτα της πλατείας και τα ΜΑΤ άρχισαν να τραμπουκίζουν και να συλλαμβάνουν κόσμο. Αυτό πάντως δεν είναι αυστηρή σύσταση για μη κυκλοφορία, είναι κάτι σαν πρόβα για απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας και έχει συγκεκριμένο πολιτικό πρόσημο. Το μόνο που θέλω να πω προς το παρόν είναι από τη μια να μην απο-πολιτικοποιούμε εντελώς την κατάσταση κι αποσυνδέουμε το ένα γεγονός από το άλλο. Από την άλλη, να καταστήσουμε σαφές ότι αυτό που γίνεται σε διάφορες περιοχές της Αθήνας δεν έχει σχεση με υποκίνηση από αριστερές πολιτικές δυνάμεις, έτσι όπως παρουσιάζεται βλακωδώς από τα συστημικά μέσα.
Τέλος, μπορεί οποιοσδήποτε να διαφωνεί με τα συνθήματα, τον τρόπο μετάδοσης του μηνύματος στην ευρύτερη κοινωνία ή ακόμα και με τον συνολικό τρόπο ζωής αυτών των παιδιών, αλλά έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να ακουστούν οι φωνές τους και δεν είναι λιγότερο σημαντικές από άλλες.
Δημοκρατία δεν είναι τα τηλεπαράθυρα του ΣΚΑΙ ή και της ΕΡΤ. Και σίγουρα έχουμε όλοι /ες δικαίωμα να υπάρχουμε στο δημόσιο χώρο, να ντυνόμαστε, να κινούμαστε και να μιλάμε όπως μας αρέσει. Αρνούμαστε να επιστρέψουμε σε ένα φοβικό παρελθόν, να δηλώνουμε κοινωνικά φρονήματα και να προσαρμοζόμαστε στην κυρίαρχη κουλτούρα με το ζόρι.
