Ίσως κάποιοι με αφορμή τη δολοφονία Σουλεϊμανί να προσπαθούν να διαλέξουν και πάλι «στρατόπεδο», να ξεχωρίσουν τις διαφορές μεταξύ των Τεράτων. Θυμόμαστε και ξαναδιαβάζουμε λοιπόν το πολύ χρήσιμο άρθρο του Yavor Tarinski για την παγίδα του «μερικού αντιιμπεριαλισμού» και τα αδιέξοδά του. Παράλληλα, μαθαίνουμε από το νέο άρθρο της κούρδισσας Hawzhin Azeez το ποιόν του εκλιπόντος.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου συχνά ξεχνούμε πως πολλαπλές αλήθειες μπορούν να συνυπάρχουν ταυτοχρόνως. Σε μία εποχή των μίντια που αναμασούν τα ίδια φιλοπολεμικά συνθήματα και τίτλους ειδήσεων και σε μία εποχή όπου οι αποτυχίες της Αριστεράς είναι έντονες και παταγώδεις, η αλήθεια συχνά υποβιβάζεται σε έναν υπεραπλουστευτικό και μανιχαϊστικό δυϊσμό άσπρου/μαύρου, το ένα ή το άλλο, ΗΠΑ/Ιράν.
Οι αντιιμπεριαλιστές που έχουν εδώ και καιρό υποστηρίξει την αγριότητα του καθεστώτος του Άσαντ, στο όνομα της αριστερής εκμάθησης της ιδεολογικής πράξης, τρέχουν γρήγορα να υπερασπιστούν ακόμη ένα στυγνό, βίαιο καθεστώς -αυτό του Ιράν- χωρίς να λάβουν υπ΄ όψιν τα ιστορικά γεγονότα και τις πραγματικότητες. Χωρίς να λάβουν υπ΄ όψιν τις ζωές των εκατομμυρίων τρομοκρατημένων Ιρανών, καταπιεσμένων και βασανισμένων στα σιωπηλά. Χωρίς να λάβουν υπ΄ όψιν την καθημερινότητα του να ζεις υπό μία άγρια δικτατορία, η οποία έρχεται μόλις δεύτερη μετά την Κίνα σε εκτελέσεις αντιφρονούντων, καλλιτεχνών, φεμινιστριών και ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρά ταύτα, οι αντι-ΗΠΑ ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει τον Σουλεϊμανί σε μία ηρωική, στωική φιγούρα, γεμάτη χαρίσματα και με αρκετή αυτοπεποίθηση -ένας ήρωας που πάλεψε γενναία εναντίον του ISIS σώζοντας τον λαό του Ιράν- σε απόλυτη αντίθεση με τη ζωηρή ασυνέπεια και απερισκεψία του Τραμπ.
Από πότε ο αντιιμπεριαλισμός σημαίνει φανατική υποστήριξη σατανικών δικτατόρων αντί των καταπιεσμένων και αποικιοκρατούμενων λαών;
Ας δούμε κάποιες βασικές αλήθειες γύρω από την τρέχουσα κατάσταση ΗΠΑ-Ιράν:
1) Ο Σουλεϊμανί ήταν ένας σφαγέας και ένα όργανο της ιρανικής διαμεσολαβητικής βίας, τρομοκρατώντας εκατομμύρια ανθρώπων σε Ιράν, Ιράκ, Συρία, Λίβανο, Υεμένη κ.τ.λ. Ένας εκ των βασικών του ρόλος ήταν να εφοδιάζει τη Χεζμπολάχ με συνεχή παροχή πυραύλων και ρουκετών, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσε σιωπηλά 50.000 ιρανικό στρατό στη Συρία σε υποστήριξη του στυγνού καθεστώτος του Άσαντ. Υπήρξε καθοριστικός στη συνεχιζόμενη τραγωδία της Υεμένης παρ΄ όλη την άμεση υποστήριξη του Ιράν στους Χούθι. Ο ρόλος του στην αποτροπή του ISIS από το να μπει στο Ιράν αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη διαμάχη Σουνιτών-Σιιτών (το ISIS είναι σουνιτικό, ενώ το Ιράν ένα ένθερμο σιιτικό καθεστώς). Ο ρόλος του στην καταπολέμηση του ISIS στη Συρία είχε να κανει περισσότερο με την υποστήριξη του καθεστώτος του Άσαντ και τη λήξη μιας αντίπαλης σουνιτικής ομάδας που απειλούσε άμεσα την ίδια την ηγεμονία της περιοχής, παρά με το ότι ο Σουλεϊμανί ανησυχούσε για την ειρήνη και την ασφάλεια των καθημερινών ανθρώπων.
Παράλληλα με την εμπλοκή του σε αυτούς τους ξένους υπολογισμούς, ήταν ο αρχηγός των ιρανικών ειδικών «Δυνάμεων Κουντς», τρομοκρατώντας, εκτελώντας, κατασκοπεύοντας και απαγάγοντας τις δυνάμεις της δημοκρατίας, των γυναικείων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό του Ιράν.
Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει ως αποτέλεσμα του ρόλου του Σουλεϊμανί, που υλοποιούσε τους εδαφικούς στόχους του Ιράν. Η εμπλοκή του σε αυτές τις χώρες είχε έναν άμεσο αντίκτυπο στις δημοκρατικές προσδοκίες των Κούρδων, των Σύριων, των Ιρανών και άλλων καταπιεσμένων μειονοτήτων της περιοχής.
2) Το Ιράν είναι ένα πολύ κακό καθεστώς. Η μόνη ομάδα ανθρώπων στο Ιράν που πραγματικά θρηνεί για την εκτέλεση του Σουλεϊμανί είναι οι συντηρητικοί Ιρανοί που συνδέονται με τους μουλάδες που διοικούν το καθεστώς. Ναι, ο Σουλεϊμανί αντιπροσώπευε τον ιρανικό εθνικισμό αλλά με ένα πολύ συγκεκριμένο και στενό καλούπι που συμφωνούσε με το όραμα των αγιατολάχ για το Ιράν. Οι περισσότεροι Ιρανοί, Ιρακινοί και Σύριοι πανηγυρίζουν, κρυφά αν όχι ανοιχτά (παρότι χωρίς ιδιαίτερο ζήλο) τον θάνατο του Σουλεϊμανί. Γνωρίζουν επίσης πως η δολοφονία μίας συμβολικής αρχηγικής φιγούρας -που έχει ήδη αντικατασταθεί από τον γενικό διοικητή Εσμαΐλ Γκαανί, μία ακόμη πιο συντηρητική και περιβόητη φιγούρα του ιρανικού καθεστώτος- δεν τερματίζει μία πολιτική εφαρμοσμένη και σχολαστικά αναπαραγόμενη από τους αγιατολάχ.
3) Οι ΗΠΑ είναι ένα πολύ κακό καθεστώς με μία δυστυχώς κοντή μνήμη και ανικανότητα να αξιοποιήσουν τα μαθήματα από περιπτώσεις του παρελθόντος, κάνοντας συμβατικούς πολέμους μέσω άμεσων παρεμβάσεων, εισβολών ή απερίσκεπτων πολιτικών, όπως η δολοφονία του δεύτερου πιο στυγνού σφαγέα των περιβόητων ιρανικών δυνάμεων ασφαλείας.
Το Ιράν είναι ομολογουμένως πολύ πιο μετρημένο και συγκρατημένο στην απάντησή του, όχι επειδή δείχνει ένα υψηλότερο επίπεδο σεβασμού για τη φρίκη του πολέμου και σέβεται τις ζωές των ίδιων του των πολιτών, αλλά επειδή χρησιμοποιώντας την «ήπια ισχύ» του μέσω οικονομικών, πολιτικών ή στρατιωτικών μέσων, εφαρμόζει προσεκτικά τις πολιτικές του. Είναι μετρημένο. Είναι προσεκτικό στο να χρησιμοποιεί τους αντιπροσώπους τους για να υλοποιούν μυστικά και συγκεκαλυμμένα τις τεράστιες εδαφικές βλέψεις και στρατηγικές του κατευθύνσεις. Η μία και μοναδική του αφοσίωση είναι να διατηρεί τη συνέχειά του, εδραιώνοντας παράλληλα τους σκοπούς του και τη διαίρεση Σουνιτών-Σιιτών. Υπάρχει μία ενότητα, μία συνεκτικότητα στην ιρανική εξωτερική πολιτική και την εφαρμογή της «ήπιας ισχύος» της -ιδιαίτερα σχετική με την πρόσφατη ασυναρτησία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ υπό τον Τραμπ. Γι΄ αυτό και μία πρόσφατη αναφορά του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών αναφέρει ότι το Ιράν αποτελεί τη μεγαλύτερη επίδραση στην περιοχή. Γι΄ αυτό και το Ιράν δεν έχει ακόμη απαντήσει με τον ίδιο βιαστικό και απερίσκεπτο τρόπο που είχε ο Τραμπ εκτελώντας τον Σουλεϊμανί.
Τέλος, οι καθημερινοί πολίτες της Μέσης Ανατολής, ειδικά του Ιράν και του Ιράκ, δεν επιθυμούν έναν πόλεμο με τις ΗΠΑ. Θέλουν την απομάκρυνση του καθεστώτος των αγιατολάχ, το οποίο συνεχίζει να τους τρομοκρατεί και να επηρεάζει τις καθημερινές τους πραγματικότητες με τα δικά του μεμονωμένα συμφέροντα ασφαλείας και εθνικότητας, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο που απομακρύνθηκε ο Σαντάμ το 2003. Εκείνη ήταν μία εισβολή που έφερε ως αποτέλεσμα την αποτυχία του Ιράκ ως κράτους, την άνοδο του ISIS και την αδιανόητη βία που έλαβε χώρα συνεπακόλουθα, τη γενοκτονία των Γιαζίντι, την άνοδο των ιρανικών παραστρατιωτκών δυνάμεων, Al-Hashd Al-Shaabi, και άλλα.
Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν θέλει τον πόλεμο.
Κανένας άνθρωπος που αγαπά τη δημοκρατία δεν θέλει πόλεμο με το Ιράν. Παρομοίως, οι κυρώσεις δεν θα κάνουν τίποτε άλλο παρά να επιβάλλουν ακόμη μεγαλύτερη πίεση στον κόσμο που ήδη υποφέρει στο Ιράν και που αγωνίζεται εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης. Η αλλαγή του καθεστώτος θα πρέπει να συμβεί εσωτερικά, οργανικά και ως ένα αποτέλεσμα των φωνών και των πράξεων του λαού του Ιράν. Οτιδήποτε άλλο θα βρωμάει παρεμβατισμό και ιμπεριαλισμό -και δεν θα έχει τη νομιμοποίηση.
Και παρακάτω κάποιες τελικές βασικές αλήθειες:
Μπορείς να χαίρεσαι για το τέλος του Σουλεϊμανί και να είσαι και εναντίον του πολέμου. Μπορείς να καταδικάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκτελέστηκε ο Σουλεϊμανί αλλά να νιώθεις παρ’ όλα αυτά ανακουφισμένος που δεν βρίσκεται πλέον τριγύρω, τρομοκρατώντας τον κόσμο. Μπορείς να είσαι ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ αλλά και ενάντια στη δικτατορία και την αγριότητα του Ιράν. Με το να είσαι ενάντιος στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ενάντιος στην απερίσκεπτη περιφρόνηση του Τραμπ για την ανθρωπότητα, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να κάνεις τον Σουλεϊμανί ένα σύμβολο ελευθερίας ή αριστερής ιδεολογίας. Ο Σουλεϊμανί ήταν ένας σφαγέας. Ο Τραμπ είναι ένας επικίνδυνος μεγαλομανής. Οι αγιατολάχ είναι εξίσου ένοχοι, βουτηγμένοι στο αίμα εκατομμυρίων στη γύρω περιοχή, χρηματοδοτώντας τρομοκρατικές ομάδες και διαμεσολαβητικούς πολέμους.
Ας αφήσουμε τον Σουλεϊμανί να πεθάνει ως ένας σφαγέας που ήταν, με ένα ταιριαστό παράνομο τέλος -όπως αυτό που ετοίμασε για χιλιάδες κόσμου-, χωρίς να τον μετατρέπουμε σε έναν λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό ήρωα- δικαιολογώντας κατ’ επέκταση το ιρανικό καθεστώς. Η μοναδική αφοσίωση που θα πρέπει να έχουμε είναι αυτή για τους απλούς ανθρώπους του Ιράν, του Ιράκ και της περιοχής.
Μπήκαμε στο 2020, είναι καιρός να αρχίσουμε να βλέπουμε τέτοια θέματα μέσα στην πολυπλοκότητά τους, συνειδητοποιώντας πως πολλαπλές αλήθειες μπορούν να συνυπάρχουν και πως μία υπεραπλουστευτική ανάλυση υπηρετεί μόνο αυτούς που διψούν για πόλεμο.
* Η Hawzhin Azeez είναι Κούρδισσα ακαδημαϊκός, ακτιβίστρια και φεμινίστρια στο νότιο Κουρδιστάν (βόρειο Ιράκ). Γράφει και δημοσιεύει για το ζήτημα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού κ.ά. Είναι δημιουργός του The Middle Eastern Feminist και εργάζεται μαζί με άλλους στο Hevi Foundation, προωθώντας την οικοδόμηση σχολείων, βιβλιοθηκών και πανεπιστημίων στη Ροζάβα.
** Ανακοίνωση της συλλογικότητας Anarchist Era Collective της Ένωσης Αναρχικών Αφγανιστάν και Ιράν : «Για τη δολοφονία του Ιρανού κρατικού τρομοκράτη Κασέμ Σολεϊμανί»
Μετάφραση: Ιωάννα-Μαρία Μαραβελίδη
